Mirabai Starr’s inleiding op de klassieke tekst van St. Teresa van Avila.
Er is een geheime plek. Een stralend heiligdom. Zo echt als je eigen keuken. Echter dan dat. Geconstrueerd uit de zuiverste elementen. Overvol met de tienduizend mooie dingen. Werelden in werelden. Bos, rivieren. Fluwelen dekbedden die over vederbanken worden gegooid, fonteinen die borrelen onder een sterrenhemel. Rijkelijke bossen, universele bibliotheken. Een wijnkelder met een roes die zo zoet is dat je nooit meer nuchter zult zijn. Een helderheid die zo compleet is dat je het nooit meer zult vergeten.
Dit prachtige toevluchtsoord zit in je. Kom binnen. Verbrijzel de duisternis die de deuropening omhult. Stap rond de giftige adders die aan je voeten glibberen, en proberen je van je koers te laten afwijken. Wees moedig. Wees nederig. Doe de wierook weg en vergeet de bezweringen die ze je geleerd hebben. Vraag geen toestemming van de autoriteiten. Ga weg. Sluit je ogen en volg je adem naar de stille plek die leidt naar het onzichtbare pad dat je naar huis leidt.
Luister. Zachtjes, degene die je liefhebt roept. Luister. In het begin zul je alleen sporen van zijn stem horen. Liefdesbrieven die hij voor je laat vallen in schuilplaatsen. In het geluid van je lachende baby, in je vriendje die je een droom vertelt, in een boek over liefdevolle vriendelijkheid, in de zon die onder de horizon duikt en een pauwenstaart van paarse en oranje wolken die zich daarachter ontvouwt, in het naamloze verdriet dat je hart vult als je in de nacht wakker wordt en herinnert dat de wereld in oorlog is geraakt en je machteloos bent om het gevecht te verbreken. Laat het ijdele geklets tussen vrienden maar zakken tot waar het op aankomt. Luister. Later zal zijn stem dichterbij komen. Een fluistering waarvan je bijna zeker weet dat die bedoeld is om de kakofonie van de gedachten in en uit te vervagen, duidelijker in de stille ruimte tussen de gedachten. Luister. Zijn roep is fluitmuziek, ver weg. Kom dichterbij.
Wees dapper en loop door het land van je eigen wilde hart. Wees zachtaardig en weet dat je niets weet. Wees voorzichtig en vergeet niet dat elk moment een gebed kan zijn. Boter smelten, eieren roeren, vork in de mond tillen, God loven. Het typen van het eerste korte verhaal van je dochter, het prijzen van God. Het verliezen van je humeur en je waardigheid met iemand van wie je houdt, het prijzen van God. In evenwicht brengen van extase met helder denken, zelfbeheersing met zelfverloochening. Wees stil. Luister. Blijf lopen. . . .
Niemand anders controleert de toegang tot deze perfecte plek. Geef jezelf onvoorwaardelijke toestemming om daarheen te gaan. Vergeet jezelf dat je het doel steeds weer mist. Geloof de ongelooflijke waarheid dat de Geliefde voor zijn woonplaats de kern van je eigen wezen heeft gekozen, want dat is de mooiste plek in de hele schepping. Verspil geen tijd. Ga het centrum van je ziel binnen.