Gelukkig wie zuiver van hart zijn, want zij zullen God zien.
Op deze eerste zondag in Mei waarop het buiten stil is kunnen we zoeken naar de stilte in ons. Niet om ons te isoleren van buiten maar juist om daarmee ook echt buiten te zijn.
Ik zit in mijn gebedsruimte op een stoel. Het is een eenvoudige stoel die lang geleden is gemaakt. De zitting heeft zijn veerkracht verloren in de loop van de tijd. Daarom heb ik er een kussen op gelegd.
Ik sluit mijn ogen en besef waar ik ben. Ik voel mijn innerlijk lichaam van mijn kruin tot aan mijn tenen. Er zijn geen beelden, gedachten of gevoelens. Even verwijl ik met mijn stille aandacht bij mijn strottenhoofd. Aangekomen bij mijn tenen wiebel ik daar even mee. Het geeft lichtheid.
Ik groet mijn verstand en zeg haar dat ze nu mag rusten. Dag verstand. In jou wonen zoveel herinneringen, verlangens, ervaringen, gevoelens en gedachten. Eens zul je volgroeid zijn maar nu ben je nog een kind. Ik blijf bij je en zal je beschermen. Je hebt soms de neiging om mij over te nemen en dan overspoel je mij met gedachten en gevoelens. Ik weet dat je voorlopig niet anders kunt. Weet dat ik je liefheb. Rust nu maar in mij.
Dag verstand. Ik was er al, lang voor jij geboren werd. Jij slaapt nu meestal in je eigen gedachten en gevoelens die zo belangrijk voor je zijn. Je zegt ik tegen je lichaam, je woorden, je handelingen en tegen alles wat er in je omgaat. En dat mag. Je bent nog maar een klein kind. Ook al besef je dat laatste meestal niet.
Dag verstand. Ik zie je. Ik kijk naar je met een milde glimlach en neem je in mijn armen. Dicht bij mijn hart.
Hoor je de stilte in mij? Voel je hoe er enkel liefde, vreugde en vrede is?
Kom maar bij mij en voel in mij de bron van alle leven. Waar zuiver water stroomt in mijn hart dat God ziet.