Vergeleken met veel mensen ben ik honkvast.
Ik woon graag lang op dezelfde plaats, wandel graag in een vertrouwde omgeving, blijf lang bij dezelfde werkgever en bij dezelfde vereniging.
Ik ben in ruimtelijke en sociale zin dus honkvast. Dat moet wel saai lijken voor iemand die graag veel reist, vaak verandert van woonplaats, werk, vereniging en vrienden en kennissen.
Mijn leven is nog nooit saai geweest en ik heb mij ook nooit verveeld. Zal dat waarschijnlijk ook nooit doen. Waarom niet: omdat ik al vanaf mijn kinderjaren geestelijke reizen onderneem. Ik heb mensen gesproken die naar Thailand waren geweest. Met smaak konden ze vertellen hoe ze gereist hadden en wat ze hadden gezien. Over de kwaliteit van de hotels en het eten. Ze waren ook in Boeddhistisch klooster geweest. Wat weet je van het Boeddhisme vroeg ik? Is dat niet een soort godsdienst, was het antwoord?
Zo kan een mens dus stad en land afreizen en toch het belangrijkste missen. Voor veel mensen is hun ziel als een spiegel. In die spiegel zie je enkel wat er van buiten af in wordt weerspiegeld. Maar ook niet meer dan dat.
Wie innerlijk reist heeft altijd meer. Tijdens de bedevaart naar Lourdes en La Saletten kwamen we in de buurt van Foix. De reisleider vertelt iets over de Katharen die hier geleefd hebben. Ik zie wat mijn reisgenoten zien, maar daarnaast ook de vervolging van de Katharen, hun laatste strijd op de MontSegur, hun opleiding en initiatie-riten. Ik kan wat de Katharen bewoog verbinden met andere gnostische stromingen. Ik kan dan niet door mijn reizen met bus, auto en vliegtuig maar door mijn innerlijke reizen.
Wil ik dan nooit eens in het echt de MontSegur zien? Natuurlijk wel. Maar het zien daarvan is als de kers op de slagroomtaart. De essentie en volheid kan ik ook al genieten zonder echt in MontSegur te zijn.
Voor alle duidelijkheid: ik vind het geweldig dat er mensen zijn die wel verre reizen maken over de aarde. Hun verhalen, foto’s en films zijn meer heel welkom. Ik ben hen dankbaar voor alles waarin ik op die wijze kan delen.
Ik zie wel dat de meest waardevolle documentaire over een ver land toch vaak ook het resultaat is van een rijk innerlijk leven van de maker ervan. Zonder een innerlijke wereld kun je slecht filmen wat je aantreft, zonder enige samenhang, en zonder verhaal.
Misschien is het verhaal wel waar het mij om gaat. Het is als met een foto van een mens die je niet kent. Aardige foto misschien, maar zonder het verhaal van die mens blijft die foto zonder betekenis. En het verhaal ontdekken is een avontuur.
Door je eigen vooroordelen heen je verbinden met andere godsdiensten, culturen en verhalen vraagt vaak om veel meer avontuurszin dat mountainbiken in de Ardennen of snorkelen op Aruba.
Daarom is het leven van een monnik ook niet saai. Je hele leven in dezelfde abdij wonen met langdurig dezelfde broeders. En toch hebben die mensen vaak meer levenswijsheid dat de president-directeur van een multi-national of de president van een groot land.
Je kunt uiterlijk nooit meer zien dat je innerlijk ontwikkeld hebt.