Op 25 oktober 2022 lanceerde het World Social Initiative Forum (WSIF) de Leadership in Transformation (LiT) Forums, een online programma dat Leaderful Practices for Societal Metamorphosis onderzoekt. De volgende tekst is afkomstig uit de openingstoespraak van Orland Bishop, getiteld ‘Heilige gastvrijheid’.
Eén ding is noodzakelijk hier
in deze harde wereld van daklozen en verstotenen.
In jezelf gaan wonen.
Loop in de duisternis.
En maak het roet van de lamp schoon
zodat de mensen op de weg…
dan een glimp opvangen
van een licht in je bewoonde ogen.
Hans Børli
Bereidheid
Ik ben geïnspireerd door dit thema van wat onze Wil bereidheid geeft. Waar raken we verbonden op een manier die onze wil in staat stelt zich dieper met vrijheid bezig te houden? En wat bepaalt de vrijheid die wij nastreven? Hoe kunnen wij onze collectieve aspiraties inzetten voor een samenleving die rechtvaardig en inclusief is en een hoger doel weerspiegelt? Dit zijn de vragen die ik ter voorbereiding op ons thema van vandaag heb opgepakt.
Mensen moeten zijn waar we moeten zijn – en wanneer – om bepaalde goddelijk heilige afspraken na te komen. De energie van de planeet wordt verhoogd als we in de heilige gastvrijheid van onze wederzijdse toekomst zijn. Er is iets wat ik ter harte neem – dat we nooit ver van de waarheid zijn. Als mensen dragen we de macrokosmos in ons. We dragen een waarachtige werkelijkheid, ongeacht waar en wanneer we zijn, in deze eenheid van geest. Maar hoe weten we dat? Wat geeft ons de ervaring dat we verbonden zijn, als we deze innerlijke waarheid niet nastreven? We voelen alleen onze eigen beperkingen. We voelen ons afgescheiden. Maar er is één gebied in het bewustzijn, dat als we daarheen gaan, we weten dat we deel uitmaken van iets groters – dat is het Zelf, het echte Zelf. Door de hele menselijke geschiedenis heen hebben culturen en tradities begrepen dat een mens een kenner van het Zelf moet worden. Het is altijd het kritische kenmerk geweest van hoe we worden ingewijd en hoe onze ontwikkeling is georiënteerd – naar zelfkennis. Dit is iets anders dan eigenbelang. Zelfkennis was geen eigenbelang.
Zelfkennis is de waarheid die ons in staat stelt deel te nemen aan de werkelijkheid zoals die werkelijkheid wordt en te delen in de vitale energie van een planetair bewustzijn. Dat zijn we kwijtgeraakt. En we proberen nu een manier te vinden om onze eigen Wil terug te leiden naar de Waarheid.
Hier is leiderschap niet voor andere mensen, maar voor onze misleide Wil, terug naar zijn bron, terug naar zijn zelfkennis. Deze potentiële inwijding van onze moderne tijd is om zelfbewuste, zelfgeleide ingewijden te worden van onze Wil en de bestemming van deze planeet. Dit is van het hoogste voorrecht. Deze roeping is niet alleen van andere mensen – dat wij moeten deelnemen aan een of andere vorm van onderneming, of dat nu democratie is of kapitaal of iets anders – maar de roeping is om te kunnen deelnemen aan onze eigen Wil.
Pedagogie
Ik zal een paar dingen schetsen over de menselijke ontwikkeling. De Wil is een super zinnige realiteit op zich. Onze Wil is niet het intellect dat iets groots wil doen. De Wil begint in de mens als pure waarneming. Zoals het kind wiens aandacht dat superzintuiglijk bewustzijn incarneert in het zintuiglijk lichaam dat is voorbereid op het leven. Het kind komt in de wereld om mens te worden, en het kind ontwikkelt de Wil om mens te zijn door andere mensen te observeren. Wij erven de wereld van andere mensen. Wij erven ons lichaam van andere mensen. Wij erven onze cultuur van andere mensen. Wij erven onze wil niet. De wil is aan andere mensen gegeven om hem te leiden totdat ik hem zelf kan leiden. En dus volgt het kind de leiding van anderen. Er zit een leiderschap in, een pedagogie in hoe we de menselijke werkelijkheid voorstellen aan een kind. En stel je de waarachtigheid voor van de aandacht van dit kind dat zegt: “Ik zie je als licht, als liefde, als leven.” En hoe waarheidsgetrouw zijn wij in wat wij aan een kind tonen, in de archetypische uitdrukking van het zijn? De eerste beperking begint in deze meest intieme relatie. Kunnen wij de toewijding die een kind geeft, de eerbied die een kind is voor een menselijke volwassene, waarmaken? Kijken of licht, leven en liefde het hart bereiken en dat kind inspireren om hetzelfde te zijn. De vrijeschoolleraren onder ons weten hoe we dat moeten ontwikkelen, maar het geldt ook voor de arts. Het geldt ook voor de kunstenaar. Het geldt ook voor de buurman, de vriend. Wat geven we elkaar? We geven wat de wil van de ander inspireert. Dus heilige gastvrijheid roept een herinnering op in het diepe, diepe, diepe… zelfbewustzijn, dat ons lichaam is voorbereid om de zielengeest te ontvangen. Het is een heilige intentie. Mijn lichaam herbergt mijn wil, om allerlei toekomsten in deze wereld te kunnen brengen. En tussen twee of meer, zijn die toekomsten mogelijk. Ze zijn ook waarschijnlijk. En ze kunnen heel reëel zijn als we elkaars creativiteit en intentionaliteit van zijn hosten, alsof de zon, de maan, de sterren en alle planeten daarvan afhankelijk zijn. Dit is geen alledaags gesprek in onze wereld. Het meeste alledaagse gesprek in onze wereld over leiderschap gaat over wie de leiding krijgt over de enorme hulpbronnen van deze planeet en de menselijke bevolking van deze planeet. Mensen willen onze wil, de hele dag, elke dag, voor iets wat met hun eigenbelang te maken heeft. En als mensen het niet opgeven voor financieel gewin, wordt het ingenomen en tot slaaf gemaakt. Er zijn nu nog steeds meer dan 80 miljoen slaven in onze wereld. Bewust tot slaaf gemaakt om te produceren wat we elke dag kopen en verkopen. Waar is het leiderschap in die ervaring?
Licht wil in onze Wil komen – licht, dat te maken heeft met de bovenbewuste, bovenzinnelijke krachten van andere wezens wier wijsheid niet alleen onze Wil zou kunnen aanvullen, maar ook zou kunnen aanvullen wat wij deze planeet hebben aangedaan. En de enige manier waarop hun licht zich kan manifesteren is dat onze zintuiglijke waarneming het opneemt. Maar wij zijn in de verschillende pedagogieën van onze culturen lange tijd niet gewend geweest het licht op te nemen, omdat het soms indruist tegen de doelstellingen van het eigenbelang. Die lichten willen misschien dat we meer offers brengen dan we bereid zijn, en guller zijn met wat we hebben dan we bereid zijn, of creatiever zijn. En dus heeft deze beperking te maken met zelfheling – dat ik meer verdien voor mezelf. Meer van wat? Ik weet het niet, maar het is de dominante uitdrukking in de cultuur, dat ik niet genoeg heb om mezelf te zijn.
Dus heb ik een stap gezet om deze filosofie van de vrijheid te bekijken. Een filosofie zonder inhoud. Het is gewoon pure aandacht. De zelfgeleide Wil van een wezen wiens liefde om mens te worden ons in de meest kwetsbare ruimte en tijd van het leven plaatst, om als kind te zeggen: “Laat er, vanuit dit zuivere bewustzijn, alle vermogens voor bewustzijn zijn.” Er is een filosofie die met de mens is geboren, die de mens ontwikkelt om open te staan om mens te worden, door dat wezen voor te bereiden om elke taal te spreken, om van iedereen te houden, om elke cultuur te erven. Wat een bereidheid hadden we vroeger. Ik wilde beginnen met eerbied voor deze manier van leven die we nog niet zo lang geleden hebben meegemaakt. We hebben dit niet duizend of 20.000 jaar geleden verloren. We verloren dit slechts enkele decennia geleden. Deze oerintuïtie was nog maar kort geleden bij ieder van ons. En daarom ben ik erg hoopvol, dat we met enige inspanning, naar onze eigen biografie kunnen kijken en terug kunnen keren naar het licht. Er is geen verandering van filosofie of economisch systeem voor nodig om terug te keren naar het leven dat we meebrachten. Dit is heilige gastvrijheid. Kan ik mijn biografie op het niveau van transparante interventie brengen en mijn gewoonte-leven verstoren? Het gewoonte-leven dat geleerd heeft meer materie te willen en niet meer geest, meer tijd als toekomst te willen en niet de toekomst te herzien die al in ons verborgen ligt?
Zienerschap
Wat betekent het om een ander mens te ontvangen en te vragen: “Wat heb je van mij nodig om terug te keren naar de kern van je diepste zelf?” Die vraag kost niets anders dan gezelschap en tijd.
Dit soort pedagogie vergroot onze waardering voor wat tijd werkelijk is. Het zet de Wil aan tot twee dingen: meer van de Wereld opnemen, en meer van het Zelf opnemen. Zoals het gedicht waarmee we dit Forum begonnen – om in je ogen te wonen, te weten dat ik je zie, en ermee in te stemmen dat, als we elkaar zien, we elkaar een zekere mate van eerbied verschuldigd zijn. Dit is leiderschap voor de toekomst. Er zal niets veranderen als ik dit fundamentele vermogen van goddelijk zien niet herstel.
We hebben dit zienerschap nog maar kort geleden verloren. Het kwam met ons ter wereld. En er is genoeg stof in ons geheugen om de stappen te herhalen en terug te keren naar deze natuurlijke helderziendheid.
Nu, interessant genoeg, als we onze levensenergie terug bestuderen, gaan we niet terug in de tijd in chronologische zin, maar gaan we eigenlijk naar hogere staten van bewustzijn. Deze inwijding opent een pad van persoonlijke verantwoordelijkheid. Verantwoordelijkheid voor de sociale betekenis van wat we kunnen delen. Het geeft ons ook toegang tot de hogere principes die we profetie noemen. Het brengt ons ertoe de wereld te zien als de archetypische wezens wier wijsheid vorm geeft aan scheppende krachten op het hoogste niveau. We krijgen toegang tot hun wijsheid van potentialiteit in onszelf en om ons heen. Zij bieden ons een ecologie, om ons te kunnen verhouden tot het creatieve potentieel van ons eigen bewustzijn. Terugkijkend op ons leven, kijken we terug in de scheppende wereld, en dan nemen we onze Wil op, doordrenkt met bepaalde intelligenties. Nu gaat dit misschien in tegen veel paradigma’s van wat kennis is geworden. Maar er zit een wijsheid in verborgen: de wijsheid van de liefde. Als we naar ons leven kijken, beginnen we een kwaliteit van inzicht rond vergeving te begrijpen. We beseffen dat waar we naar kijken, wat we ons leven noemen, vele overtredingen bevat. Ik doe het hier een beetje rustig aan. Dit is echt belangrijk.
Zie ook De mens van deze tijd ziet de conflicten in ons leven. Dit is echt waar veel mensen niet heen willen – naar de spanning en tegenstrijdigheid, dat ik van plan was goed te doen, maar het niet deed. Iets weerhield me ervan het goede te doen. Ik besefte dat ik niet sterk genoeg was om de verleiding te weerstaan en viel in de keuzes die ik maakte. Dit is waarschijnlijk het meest kritieke aspect waar we enige vrijheid aan moeten besteden. De vrijheid om onszelf, onze wil, te vergeven van het kiezen van het licht. Het is eigenlijk allemaal gemeenschap. Onszelf vergeven is onze gemeenschap. Om deze heiligheid aan zelfobservatie te herstellen, omdat we niet wisten wie we moesten zijn. We hebben zoveel van onszelf geërfd. En omdat we bereid waren te zijn, namen we allerlei boodschappen op en leefden die uit. Maar zelfreflectie is een capaciteit van de engelenwereld. Elke keer dat we over onszelf nadenken, gebruiken we de wijsheid van de engelenwereld. En dus zeg ik dat we in de microkosmos de Wil aan zichzelf teruggeven. Geen mens is zonder de kosmische Wil wanneer we onszelf transformeren. Het is eigenlijk vrijheid die we onszelf geven. Om de vrije krachten in onze Wil en de creativiteit in onze verbeelding te verlossen.
Het woord heilig betekent hier voor mij, Zelf. Of – een integriteit, om deel te nemen aan het hogere gedeelde doel van alle realiteiten, of we dat nu delen met mensen, met planten, met dieren, met de hogere wereldwezens. Het Zelf is een integraal onderdeel van alle realiteiten. En hier bevestigen we het doel van het zienerschap, om te kunnen zien in de werking van dit mysterie. Aandacht voor dit reflecterend vermogen licht de sluier op. Het kan zelfs moeilijker worden dan voorheen, als je de sluier oplicht om zieners van de echte wereld te worden. Met nadruk op ‘echt’, omdat we er nu aan kunnen deelnemen, met voldoende Zelfkennis – niet eigenbelang – en de verantwoordelijkheid dragen om metgezellen te zijn van anderen voor een rechtvaardiger samenleving in de wereld. De uitdaging van onze economieën en samenlevingen heeft te maken met het achterhouden van het echte zelf en het geven van andere stoffen en dingen waarvan we denken dat ze onze relaties beter zullen maken. “Nou, ik geef je een andere positie in het leiderschap. Ik zal je meer loon geven. Ik zal je een andere beloning geven. Maar ik zal mezelf van je afhouden.” Voor het grootste deel is dit onze wereld. We hebben veel te verhandelen op Wall Street en beurzen. We doen elke dag veel zaken, maar hoe vaak bewonen we deze innerlijke ruimte voor de toekomst waarvan we weten dat die echt nodig is? Maar de hoop is dat de tijd is gekomen voor een soort gerechtigheid. Niet de rechtbanken, maar het Zelf dat steeds weer in ons leven opduikt – het Zelf dat gezien en erkend wil worden. Er is geen vollediger gerechtigheid dan een Zelf worden. Een menselijk Zelf, dat de wereld in bewustzijn draagt. En dus hebben de vrijheden die we ontwikkelen te maken met individuele bekwaamheid voor een bepaald soort waarzeggerij, de verantwoordelijkheid om te blijven vragen naar opheldering van het doel. Als we iets doen, doen we het dan om het goede te dienen? Dit lijkt niet altijd mijzelf te dienen, omdat het goede misschien eerst iemand anders wil dienen. Nogmaals, goedheid is niet voor mijn eigenbelang. Het Goede wil de Wil van de mens, om hem te leiden naar een werkelijkheid waarin iets vervuld kan worden. En zo kun je zeggen dat Goedheid als een energieveld is binnen de ecologie van de natuur en binnen de ecologie van het menselijk bewustzijn, dat werkt aan het creëren van inhoudelijke ervaringen die de wereld vooruit helpen. Het is niet iets waar we persoonlijk rekening mee houden en zeggen, ik heb veel goeds gedaan. Nee, we hebben geluk gehad als het Goede iets met onze Wil heeft gedaan. Dit is niet gemakkelijk om te doen – Goed, of om Goed aan ons te laten doen. We moeten de Wil de vrijheid geven om goedheid te laten gebeuren, we moeten hem open laten staan en de wereld komt binnen. Zo ook de Waarheid. Het is als schoonheid. Je aanschouwt het. Het verschijnt en je creëert een gevoeligheid in het bewustzijn om het te aanschouwen. Maar je herschikt je Schoonheid niet. We zeggen niet dat ik liever een ander patroon heb. We nemen afstand en vinden de creativiteit om te zeggen, “Ah, wow.” Dat gebaar is creativiteit. We weten hoe we vrij kunnen worden, om ons bewust te worden van iets dat mooi is. Waarheid en goedheid vereisen dezelfde creativiteit om de artistieke, fantasierijke impuls te vinden om dingen uit de weg te ruimen zodat de intuïtie binnen kan komen.
Gastvrijheid
Leiderschap is nu niet om iemand anders op een bepaald pad te zetten. Wij zijn verantwoordelijk om deze vermogens die ooit heilig waren, weer op één lijn te brengen in dienst van een groter goed. Rechtvaardigheid is heilige gastvrijheid tegenover onszelf en elkaar in dit ritme elke dag, zodat wij gastheer zijn voor wat de planeet zal aantrekken in haar eigen evolutie.
Ik ben blij dat er mensen zijn met diepgaande kennis die deze cursus op weg helpen. Het is meer een discours, een ruimte voor ons om te onderzoeken. Wat werkt er op ons in? Wat openbaart mij mijn eigen misstap met mijn Wil? Welk soort kennis stelt mij in staat zo eerlijk te zijn dat ik, voordat ik iemand anders corrigeer, probeer mijn eigen Denken, Voelen en Willen te corrigeren? Om tegen iemand te kunnen zeggen: “Herinner me eraan mijn beste zelf te zijn.” We worden eraan herinnerd ons beste zelf te zijn, omdat hun vorm eerbied inboezemt. “Ik kan deze persoon niet benaderen zonder mijn volledige aandacht.”
Ik nodig in dit discours het onderscheidingsvermogen uit dat de keuzes die we nu maken veel gemakkelijker zouden kunnen zijn als we de vrijheid begrijpen die voortkomt uit diepe zelfreflectie en de aanvaarding van het bovengevoelige rijk – wat we het bovenbewuste noemen. Dit vereist niet veel inhoud of informatie, maar eerder een creatieve energie die mij in staat stelt mijn Wil aan te passen. Wanneer ik in de superbewuste stroom van bewustzijn ben, incarneer ik meer Wil. En het helpt me om wat ik doe in de wereld lief te hebben als daden. Ik hou van de daad voordat ik hem doe. Ik houd van wat mijn Wil zal vervullen, omdat ik in staat ben het te zien, er getuige van te zijn, er mee om te gaan in het morele hartcentrum van mijn wezen. Het is bevestigd dat ik beter ben omdat ik de toekomst ken. Ik ben genezen omdat ik deze toekomst ken. Dus is het tijd om de wond uit de weg te ruimen, die het excuus is dat ik meer van de tijd van deze wereld zou kunnen leven door meer te verzamelen, en tegelijkertijd mezelf in te houden. Ik nodig ons uit in de heilige gastvrijheid van ons wezen, niet voor een spelletje, maar om een einde te maken aan de overtreding van zelfverraad, en de sabotage van zelfzorg, en een misbruik van goddelijke inspiratie. We doen het allemaal, en toch. En toch. En toch. En toch. Elk moment brengt een mogelijkheid voor iets waars, anders, echt, doelgericht, magisch, mystiek, en potentieel vrij. We leven in deze dialectische strijd, en de moderne menselijke ziel heeft een keuze. Hopelijk zal deze cursus ons inspireren om die keuzes te blijven maken om vrijheid te vinden voor dit potentieel en de wereld lief te hebben in haar toekomst. Heel erg bedankt, mijn lieve vrienden. En ik hoop dat dit bijdraagt aan een zinvol gesprek tussen ons.