Wie zinvol wil leven kan kiezen uit tienduizend en meer wegen. En ook als je geen weg kiest dan bewandel je onbewust de weg die je aangeleerd is in je jeugd of daarna.
Als kind leerde ik de weg van de Katholieke kerk kennen en de weg die mijn ouders mij leerden door hun voorbeeld. Later kwamen daar de wegen bij van het humanisme, de antroposofie, de stoïcijnse ethiek, het boeddhisme, de christelijke mystiek en andere.
Ik heb er geen spijt van dat ik deze verschillende wegen een tijdlang bewandeld heb. Het heeft mij inzichten en ervaringen gebracht die ik op eigen kracht niet op zo’n rijke wijze had gevonden.
Soms bewandelde ik met zoveel overtuiging een bepaalde weg dat ik meende dat het de ware weg was. Niet zo vreemd als je er zoveel tijd, aandacht en energie in steekt. Toch kwam er steeds weer een moment dat ik de beperkingen van elke weg zag. Of misschien juister: de beperkingen die ik had om een weg werkelijk te leren kennen en te bewandelen.
Christus zegt op enig moment:
Ik ben de weg, de waarheid en het leven. (Johannes 14:6)
In het dagelijks bewandelen van de mystieke weg, die eigenlijk geen weg is, ervaar ik dat alles wat Christus heeft gezegd, Hij dit plaatsvervangend voor jou en mij heeft gezegd. In die zin is elke weg een weg naar huis. En dat huis dat ben jij, dat ben ik. Maar jij bent ook de weg die tijdloos is.
Met ons gewone bewustzijn hebben we vroeger en later nodig. Trappen van bewustzijn en wat al niet. Maar ik ben niet mijn gewone bewustzijn. Ik kan mijn gewone bewustzijn waarnemen en heb het nodig in dit aardse leven. Maar ik ben niet dat gewone bewustzijn dat enkel een sluier, een instrument is.
Jij bent de weg, de waarheid en het leven. Met elke stap en ademhaling. Om dit te ervaren hoef je enkel stil te worden. Stil van binnen. En vanuit deze stilte kun je ook de stilte in de ander, in je medemens ontmoeten.